Grand Prix van Oostenrijk

De Grand Prix van Oostenrijk vindt plaats over 71 ronden op de 4,318 kilometer lange Red Bull Ring in Spielberg, Oostenrijk.

De Red Bull Ring (voorheen de Österreichring en de A1-Ring ) is een racecircuit in de buurt van Spielberg, Oostenrijk, dat 34 keer is gebruikt om de Grand Prix van Oostenrijk te organiseren, de laatste keer in 2022 , en 2 keer om de Grand Prix van Stiermarken , de laatste keer in 2021.

Sinds de opening in 1969 heeft het circuit grote veranderingen in de lay-out ondergaan om de veiligheid te verbeteren. Het werd in 2003 van de Formule 1-kalender verwijderd en lag enkele jaren stil. Het circuit werd echter overgenomen door Red Bull- eigenaar Dietrich Mateschitz en in 2011 heropend. Sindsdien zijn er in 2011 ronden van de DTM en Formule 2 -kampioenschappen gehouden. De Grand Prix van Oostenrijk keerde in 2014 terug op de F1-kalender.

Geschiedenis

De lokale autoclub vond dat Oostenrijk thuishoorde op de Formule 1-kaart. Na het organiseren van verschillende evenementen op het nabijgelegen vliegveld Zeltweg, waaronder twee Formule 1-races, was er dringend behoefte aan een goed circuit. Er werd een stuk land gevonden ongeveer twee kilometer noordelijker, in de heuvels boven het vliegveld. Door optimaal gebruik te maken van de beschikbare ruimte en het terrein, werd een circuit van 5,9 km aangelegd, met slechts zeven echte bochten. Op geen enkel punt op het circuit hoefde een Formule 1-auto lager te schakelen dan de derde versnelling, en de rondetijden lagen comfortabel boven de 200 km/u.

Vanaf de Grand Prix van Oostenrijk in 2017 werd de knik na bocht 1 door de FIA ​​erkend als bocht 2 , nadat MotoGP deze tijdens hun races in Oostenrijk als bocht 2 had omschreven. En de eerste bocht werd vanaf de Grand Prix van Oostenrijk in 2019 omgedoopt tot Niki Lauda Kurve, ter nagedachtenis aan Niki Lauda.

Circuitlay-outs 1969-1975

De oorspronkelijke lay-out was 5,911 km/3,673 mijl lang. Een onregelmatig hoefijzer, met zeven brede bochten en drie zachte knikken, waardoor het een snelle baan was, maar toch grip en stabiliteit vereiste. Het rechte stuk van de pit was bijna een hele kilometer lang, begon bergafwaarts, vlak langs de pits en ging dan scherp bergopwaarts. Aan het einde was de 45° rechtse bocht bekend als Hella-Licht, niet helemaal vlak, maar wel de snelste bocht op de baan. Een ander recht stuk van vergelijkbare lengte slingerde langzaam bergopwaarts, met een vlakke linkerbocht bekend als Flatschach aan het einde. De auto’s moesten terug voor de bergopwaartse Dr. Tiroch Kurve, die bijna 180° naar rechts draaide.

Vlak na de bocht bereikte de baan het hoogste punt, meer dan 100 meter hoger dan de pits. Dit is op de Valvoline Gerade, het derde en laatste lange rechte stuk van de baan. De baan maakt nu een lange afdaling. Het snelste deel van de baan was bij een naamloze linkerbocht die direct naar Bosch Kurve leidt, een snelle, hellende, vegende en behoorlijk gevaarlijke rechterbocht van meer dan 180°. Een kort recht stuk bergaf leidde naar een paar relatief langzame linkerbochten in een geul, gezamenlijk bekend als de Texaco Schikane, en bijna onmiddellijk door een naamloze en zachte bergopwaartse rechterbocht. Een ander kort recht stuk genaamd Raiffeisenhügel omvat een opvallende klim op het middenpunt, dan bergafwaarts naar de afdaling en Rindt Kurve , die naar het pit straat leidt.

1976
Tijdens de training voor de race van 1975 klapte de band van Mark Donohue toen hij de Helle-Licht bocht in ging. De auto raakte een reclamebord en puin raakte een marshal, Manfred Schaller. Donohue’s hoofd raakte een steunpaal voor het bord en drie dagen later stierf hij aan een hersenbloeding. Schaller overleed dezelfde dag aan zijn verwondingen. Voor de race van 1976 werd Helle-Licht aangepast, tot een scherpere knik, waardoor er meer ruimte werd gecreëerd en de baanlengte met een meter werd verkleind.

1977-1987
De gegevens uit 1976 lieten zelfs zien dat de lichtjes herontworpen Helle-Licht-bocht het veiligheidsrisico niet had verminderd, dus voor 1977 werd de bocht volledig herbouwd. De bocht werd nu een rechts-links-rechts chicane, en de snelste bocht op het circuit was nu de langzaamste. De meeste coureurs waren niet blij met de verandering, maar de verandering werd grotendeels doorgevoerd op aandringen van Goodyear, die een dure rechtszaak tegen Donohue’s weduwe had verloren. De baan was nu 5,941 km/3,692 mijl lang.

1988-1995
Na de GP van 1987 besloot de Formule 1 niet terug te keren naar de Osterreichring, tenzij er grote veranderingen zouden worden doorgevoerd. Nelson Piquet had een pole-snelheid van bijna 250 km/u neergezet en de race werd ontsierd door twee grote ongelukken bij de start, wat beide keren leidde tot rode vlaggen. De derde (en succesvolle) start was bijna twee uur na de geplande tijd voor de race en de omroepen waren daar niet blij mee. Dus na de Grand Prix werd het circuit op twee locaties herbouwd. Ten eerste werd de zeer smalle pitstraat verbreed, door zowel het pitgebouw als de hoofdtribunes naar achteren te verplaatsen. En een reeks ernstige ongelukken op de Bosch Kurve, die bijna geen uitwijkruimte had, leidde tot een heroverweging. De baan zelf werd verplaatst bij de bocht, waardoor de straal met enkele meters werd verkleind. En de helling in de buitenbocht werd uitgegraven, waardoor een langzamere en strakkere bocht met uitwijkruimte ontstond. Helaas zou de Formule 1 pas 10 jaar later terugkeren, nadat er drastischer veranderingen waren doorgevoerd. Het circuit werd in de tussenliggende periode nog steeds gebruikt voor andere series en was nu 3,852 km/3,636 mijl lang.

1996-2004
In 1996 was het circuit aan een opknapbeurt toe. Met financiering van A1 Telekom ging de Hermann Tilke -groep aan de slag om het circuit opnieuw te ontwerpen. Het laatste 1 ⁄ 4 van het rechte stuk werd afgesneden. In plaats daarvan maakte het circuit een krappe 70° rechts, genaamd Castrol Kurve. Er volgde nog een recht stuk, een die iets langer was dan het nieuwe rechte stuk. Het middelste gedeelte volgde hetzelfde pad als het korte rechte stuk tussen de twee linkerbochten in de oude Texaco Schikane, maar nu reden de auto’s in de tegenovergestelde richting. Aan het einde van het rechte stuk, na een zeer lichte bocht naar links en een scherpe helling, sloot het nieuwe circuit weer aan op het oude ongeveer 1 ⁄ 3 langs het rechte stuk. De bocht heette Remus, is een krappe 135° rechts en wordt over het algemeen beschouwd als de beste passeerplek op de nieuwe lay-out.

Aan het einde van het rechte stuk is een herbouwde Bosch Kurve. Wat een zeer brede, hellende, snelle en gevaarlijke bocht was, was nu een strakke en vlakke 135° rechts, waarbij het oude spoor deel uitmaakte van de afvoer. Het heet nu Gosset en is een alternatieve passeerplek.

Nadat de oude Texaco Schikane grotendeels was verwijderd, werd er ongeveer 100 meter naar het oosten een vergelijkbaar (maar kleiner) complex gebouwd. Een paar 120° linkse bochten (genaamd Berger en Lauda ) met een kort recht stuk ertussen leidt naar de oude naamloze 30° rechtse knik die over de heuvel achter de paddock komt. Het rechte stuk bergafwaarts is ook ongewijzigd, maar de oude Jochen Rindt Kurve is aangepast. Direct aan het begin van de oude sweeper maakt de baan in plaats daarvan een scherpe en strakke 70° rechts, gevolgd door nog een heel kort recht stuk, en dan een vergelijkbaar recht terug naar de pits straat. De configuratie is veel veiliger dan de oude, maar ook veel korter, met 4,326 km/2,688 mijl.

In 2017 werd het spoor opnieuw gemeten en bleek het acht meter korter te zijn, ondanks dat er sinds de vorige meting geen veranderingen waren opgetreden.

De volgende GP Oostenrijk wordt gereden in het weekend van 29 juni 2025 op het circuit van Spielberg (ook bekend als de Red Bull Ring).

Winnaars van de Grand Prix van Oostenrijk

Jaar Evenement Winnende coureur Winnende Constructeur

  • 1970 Oostenrijkse GP België Jacky Ickx Italië Ferrari
  • 1971 Oostenrijkse GP Zwitserland Jo Siffert Verenigd Koninkrijk BRM
  • 1972 Oostenrijkse GP Brazilië Emerson Fittipaldi Verenigd Koninkrijk Lotus – Ford Cosworth
  • 1973 Oostenrijkse GP Zweden Ronnie Peterson Verenigd Koninkrijk Lotus – Ford Cosworth
  • 1974 Oostenrijkse GP Argentinië Carlos Reutemann Verenigd Koninkrijk Brabham – Ford Cosworth
  • 1975 Oostenrijkse GP Italië Vittorio Brambilla Verenigd Koninkrijk Maart – Ford Cosworth
  • 1976 Oostenrijkse GP Verenigd Koninkrijk John Watson Verenigde Staten Penske – Ford Cosworth
  • 1977 Oostenrijkse GP Australië Alan Jones Verenigd Koninkrijk Schaduw – Ford Cosworth
  • 1978 Oostenrijkse GP Zweden Ronnie Peterson Verenigd Koninkrijk Lotus – Ford Cosworth
  • 1979 Oostenrijkse GP Australië Alan Jones Verenigd Koninkrijk Williams – Ford Cosworth
  • 1980 Oostenrijkse GP Frankrijk Jean-Pierre Jabouille Frankrijk Renault
  • 1981 Oostenrijkse GP Frankrijk Jacques Laffite Frankrijk Ligier – Matra
  • 1982 Oostenrijkse GP Italië Elio de Angelis Verenigd Koninkrijk Lotus – Ford Cosworth
  • 1983 Oostenrijkse GP Frankrijk Alain Prost Frankrijk Renault
  • 1984 Oostenrijkse GP Oostenrijk Niki Lauda Verenigd Koninkrijk McLaren – TAG
  • 1985 Oostenrijkse GP Frankrijk Alain Prost Verenigd Koninkrijk McLaren – TAG
  • 1986 Oostenrijkse GP Frankrijk Alain Prost Verenigd Koninkrijk McLaren – TAG
  • 1987 Oostenrijkse GP Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell Verenigd Koninkrijk Williams – Honda
  • 1997 Oostenrijkse GP Canada Jacques Villeneuve Verenigd Koninkrijk Williams – Renault
  • 1998 Oostenrijkse GP Finland Mika Hakkinen Verenigd Koninkrijk McLaren – Mercedes
  • 1999 Oostenrijkse GP Verenigd Koninkrijk Eddie Irvine Italië Ferrari
  • 2000 Oostenrijkse GP Finland Mika Hakkinen Verenigd Koninkrijk McLaren – Mercedes
  • 2001 Oostenrijkse GP Verenigd Koninkrijk David Coulthard Verenigd Koninkrijk McLaren – Mercedes
  • 2002 Oostenrijkse GP Duitsland Michael Schumacher Italië Ferrari
  • 2003 Oostenrijkse GP Duitsland Michael Schumacher Italië Ferrari
  • 2014 Oostenrijkse GP Duitsland Nico Rosberg Duitsland Mercedes
  • 2015 Oostenrijkse GP Duitsland Nico Rosberg Duitsland Mercedes
  • 2016 Oostenrijkse GP Verenigd Koninkrijk Lewis Hamilton Duitsland Mercedes
  • 2017 Oostenrijkse GP Finland Valtteri Bottas Duitsland Mercedes
  • 2018 Oostenrijkse GP Nederland Max Verstappen Oostenrijk Red Bull – TAG Heuer
  • 2019 Oostenrijkse GP Nederland Max Verstappen Oostenrijk Red Bull Racing – Honda
  • 2020 Oostenrijkse GP Finland Valtteri Bottas Duitsland Mercedes; GP van Stiermarken Verenigd Koninkrijk Lewis Hamilton Duitsland Mercedes
  • 2021 GP van Stiermarken Nederland Max Verstappen Oostenrijk Red Bull Racing – Honda; Oostenrijkse GP Nederland Max Verstappen Oostenrijk Red Bull Racing – Honda
  • 2022 Oostenrijkse GP Monaco Charles Leclerc Italië Ferrari
  • 2023 Oostenrijkse GPNetherlands Max Verstappen Red Bull Racing-Honda RBPT Report
  • 2024 Oostenrijkse GP United Kingdom George Russell Mercedes

Bronnen